مدل گُلمن که امروزه به‌طور وسیعی به رسمیت شناخته شده است، این مدل می‌گوید، به این معنا نیست که وقتی فردی، دارای هوش عقلی یا بهرهٔ هوشی (IQ) بالایی است، لزوماً دارای هوش هیجانی بالا نیز هست. هوشمند بودن یک امتیاز است که البته تضمینی برای موفقیت در زندگی و روابطِ بین فردی و اجتماعی نخواهد بود.

 

امروزه بسیاری از والدین تمام تلاش خود را می کنند تا کودک شان نابغه و به اصطلاح موفق شود. و نمیدانند کودک نابغه با کودک موفق متفاوت است. کودکی که توان حل مشکلات روزمره را داشته باشد، توان ارتباط موثر با همسالان را داشته باشد،  از همان چیزی که دارد لذت ببرد و به دیگران حسادت نکند، موفق ترین کودک است، این کودک هوش هیجانی بالایی دارد که اکتسابیست. کودکان نابغه، بهره هوشی بالاتری به صورت ارثی دارند. نمیتوانیم کودک نابغه تربیت کنیم چون در این مسیر فرزندمان از پا می افتد. اما می توانیم کودک موفق تربیت کنیم.

 

 

ضریب هوشی (IQ)، نمره‌ای است که از یک آزمون استاندارد و مشخص هوشی کسب می‌شود و با تقسیم سن عقلی هر فرد بر سن تقویمی او و سپس ضرب کردن این مقدار در عدد ۱۰۰، حساب می‌شود؛ واین عدد تا آخر عمر فرد ثابت است و قابل تغییر نیست.

 

 

هوش هیجانی اندازه‌گیری واکنش‌های احساسی هر فرد است. یعنی توان فرد در درک، کنترل، ارزیابی و ابراز احساساتش. یکی از تفاوت های اصلی هوش هیجانی و ضریب هوشی این است که ضریب هوشی زمینه ی ارثی دارد و از ابتدای زندگی فرد ثابت است اما هوش هیجانی قابل تغییر است و در واقع برای داشتن یک زندگی متعادل ضروری است  و به طور ناخودآگاه با افزایش سن بیشتر می شود.